Underwriting – definicja, rola w sektorze ubezpieczeniowym

Większość z nas na co dzień korzysta z różnych usług towarzystw ubezpieczeniowych. Klasycznym przykładem są umowy ubezpieczenia na samochód, dom, życie, od zdarzeń losowych czy też podróżne. W całym procesie wykorzystywany jest underwriting.

Przed podjęciem decyzji o współpracy ubezpieczyciel powinien dokonać oceny ryzyka ubezpieczeniowego. Właśnie ten obszar nosi miano underwritingu. Osobą odpowiedzialną za przeprowadzenie oceny ryzyka jest underwriter. Sprawdź, kim on jest, jak przebiega cały proces i jakie ma znaczenie w sektorze firm ubezpieczeniowych.

Insurance underwriting – definicja

Zgodnie z podstawową definicją underwriting to zakres prac, który polega na szacowaniu ryzyka przed podjęciem decyzji o zawiązaniu ochrony ubezpieczeniowej. Specjaliści odpowiadają za przeprowadzenie dokładnej analizy, na podstawie której podejmowana jest ostateczna decyzja. Dotyczy to akceptacji lub odrzucenia wniosku o ubezpieczenie. Od efektów procesu zależy także ustalenie sumy ubezpieczenia, przygotowanie dedykowanej oferty ubezpieczenia, a także wysokości składki ubezpieczeniowej do zapłaty. Zależy ona od kilku czynników, a dużą rolę w underwritingu odgrywają historyczne dane w zakresie likwidacji szkód, korzystania ze wcześniejszych produktów ubezpieczeniowych, a także stanu zdrowotnego klienta (w przypadku ubezpieczeń na życie). Termin odnosi się również do gwarantowania emisji, która jest jedną z podstawowych czynności firm w ramach działalności inwestycyjnej w sektorze bankowym. Podstawy procesu zostały przygotowane już w XVII wieku w Anglii, gdy swoją działalność rozpoczęła towarzystwo ubezpieczeniowe Lloyd.

Znaczenie underwritingu w ubezpieczeniach

Underwriting odgrywa bardzo ważną rolę w sektorze ubezpieczeń. Odpowiada m.in. za cały proces selekcji ryzyka i klasyfikacji ewentualnych zagrożeń deklarowanych do danego ubezpieczenia. Ponadto w zakres prac wchodzi wiele czynności, które docelowo prowadzą do szacowania określonych warunków polisy. Dzięki temu ubezpieczyciele mogą się asekurować i zwiększać składki osobom, które objęte są zwiększonym ryzykiem zawodowym lub innym. Pracownik po analizie przygotowuje raport, po której podejmowana jest finalna decyzja. W przypadku standardowych ubezpieczeń rolę underwritera często pełnią algorytmy komputerowe i systemy internetowe. Obejmuje to m.in. ubezpieczenia komunikacyjne. Umiejętne wykorzystanie całego procesu przekłada się na zwiększone dochody towarzystw ubezpieczeniowych, przy jednoczesnym obniżeniu ryzyka. Właśnie dlatego stanowisko underwritera odgrywa ważną rolę w strukturze firmy. Główne cele underwritingu to ograniczenie określonej antyselekcji ryzyka. Dzięki temu kwalifikacja klientów jest dokładniejsza, a firmy ponoszą mniejsze koszty prowadzenia biznesu i minimalizują ryzyko.

Unikanie selekcji negatywnej

W sektorze ubezpieczeń można spotkać się z tzw. selekcją negatywną. Występuje ona wtedy, gdy znaczna liczba klientów w określonej grupy otrzymuje wyższe stawki za te same świadczenia, za które inne grupy odbiorców płacą mniej. Zjawisko to może negatywnie wpłynąć na sytuację finansową oraz popularność firm ubezpieczeniowych w sytuacji, gdy poszkodowane osoby dbają o bezpieczeństwo i zachowują najwyższe standardy w tym zakresie.

Narzędzia pracy underwritera

Na przestrzeni powstały określone narzędzia, które pomagają w codziennej pracy underwriterom. Dzięki nim mogą otrzymać satysfakcjonujące wyniki w zakresie niwelowania selekcji negatywnej, a także wysokiej efektywności działania. Należą do nich m.in.:

• eliminowanie z portfeli ubezpieczeniowych elementów ryzyka nielosowych;
• stymulowanie ubezpieczających do zachowania wyższych standardów;
• tworzenie w społeczeństwie świadomości związku pomiędzy rozmiarami ryzyka a warunkami oferty;
• dostosowanie warunków polisy do realnych rozmiarów ryzyka;
• obniżanie kosztów ochrony ubezpieczeniowej;
• obniżanie kosztów świadczeń wypłacanych przez ubezpieczyciela oraz kosztów odszkodowań.

Kim jest underwriter?

Underwriter to specjalista zwany potocznie agentem, który na bazie doświadczenia, wiedzy i dostępnych narzędzi przeprowadza analizę ryzyka ubezpieczeniowego, oblicza składkę oraz pełni nadzór nad zarządzaniem ryzykiem w zakładach ubezpieczeń. W związku z tym zakres jego obowiązków i kompetencji jest naprawdę szeroki. Jego osoba jest niezbędna w przypadku przygotowywania indywidualnych i rozbudowanych rozwiązań ubezpieczeniowych. Zgodnie ze standardami izby ubezpieczeń, w przypadku prostszych produktów ubezpieczeniowych, w tym OC lub AC pojazdu, wystarczające są systemy informatyczne. Wówczas można uznać, że algorytm pełni funkcję underwritera.

Jak zostać underwriterem?

Zgodnie z przepisami, underwriterem może zostać praktycznie każdy. W praktyce jednak wygląda to nieco inaczej. Standardowo na takim stanowisku pracują osoby, które ukończyły studia wyższe, w tym takie kierunki jak m.in.: ekonomia, prawo, programowanie, informatyka, matematyka, analiza danych, czy statystyka. Umiejętności zdobyte na takich kierunkach ułatwiają przyszłość zawodową w ubezpieczeniach i dotyczy to także underwriterów. Wśród pożądanych umiejętności u kandydata poszukiwane są m.in.:

• analityczne myślenie;
• umiejętności negocjacyjne;
• umiejętność pracy w zespole;
• rozwinięte zdolności interpersonalne;
• dobra znajomość programu Excel oraz obsługa komputera;
• znajomość specyfiki i szerokiego zakresu produktów ubezpieczeniowych.

Ponadto wysoko cenione są konkretne cechy osobowościowe, w tym m.in.:

• uczciwość;
• odpowiedzialność;
• sumienność;
• nienaganna kultura osobista;
• odporność na stres;
• umiejętność podejmowania decyzji;
• skrupulatność;
• terminowość.

Underwriting jako gwarantowanie emisji

Tak jak wcześniej wspomniano, pojęcie to stosowane jest również do gwarantowania emisji. W dużym skrócie oznacza to nabywanie pakietów papierów wartościowych, a następnie ich sprzedaż z zyskiem. Na tego typu transakcje mogą decydować się zarówno pojedyncze podmioty finansowe, jak i grupa podmiotów z sektora finansowego. W ramach usług gwarantowania emisji wymieniane są:

• usługi gwarancyjne – banki nabywają walory stanowiące przedmiot umowy gwarancji na własny rachunek, a następnie sprzedają je z zyskiem;
• usługi najwyższej staranności (m.in. umowy wszystko albo nic lub minimum-maksimum) – banki muszą dołożyć wszelkich starań do tego, aby emisja została rozprowadzona w gronie inwestorów i może odbywać się ona w dwóch modelach dystrybucji.